środa, 3 stycznia 2018

Wyspa Arran (dzień drugi).

Niełatwo jest opisać wycieczkę po 2,5 roku, ale spróbuję...
Czas na drugą część relacji z dwudniowej wycieczki na Arran. Sporo czasu upłynęło, a nam nie udało się powtórzyć takiej wyprawy, więc odwołam się do bardzo miłych wspomnień. Dla przypomnienia link do pierwszej części jest tutaj: Arran dzień pierwszy

Drugi dzień na Arranie spędziliśmy głównie po tej stronie, na którą przy jednodniowej wycieczce zwykle brakuje czasu. Na zachodzie wyspy czekają niemniejsze atrakcje jak od strony Brodick.

Na leśnym parkingu zaczyna się trasa do Królewskiej Jaskini (King's Cave), w której - według legendy - ukrywał się Robert the Bruce. Do dzisiaj nic jeszcze nie pobiło widoków z tej trasy. Ale do rzeczy. Cały spacer to 13 km łażenia, trochę przez las, trochę wzdłuż morza a trochę po plaży. Zaczęliśmy tak:


a potem było jeszcze lepiej:



Woda miała śródziemnomorski kolor. Bardzo zachęcała, żeby do niej wskoczyć. Na szczęście w porę się otrząsnęliśmy, że to przecież maj i jednak jest trochę chłodno.


  Za to kormorany nie narzekały


Trasa zabrała nam chyba dwa razy więcej czasu, niż planowaliśmy, bo co kilka metrów przystawaliśmy żeby się poobracać i powiedzieć ŁAŁ. 

W końcu dotarliśmy do jaskini i jest to bardzo ciekawe miejsce. Podobno ukrywali się tam pierwsi chrześcijanie. Podobno Piktowie malowali tam po ścianach. Tak czy inaczej, robi wrażenie. A po drodze można zajrzeć do innych, mniejszych jaskiń.







 
A że to był maj, to pachniała Saska Kępa ;)







Podobną trasą wracaliśmy na parking. Arran jednak wcale nie przestał nas zachwycać i miał jeszcze to i owo w zanadrzu. Gotowi?



W Whiting Bay, gdzie jest przepiękna plaża, obok kawiarni stał sobie taki kwietnik:


Na zakończenie postanowiliśmy dać szansę pewnemu niepozornemu muzeum, które pomimo że jest po drodze z portu do zamku Brodick, jeszcze nigdy nas nie przyciągnęło.

Muzeum Dziedzictwa (Arran Heritage Museum) to bardzo dobre miejsce do rodzinnego zwiedzania. Można zobaczyć historyczne urządzenia, pamiątki, posłuchać i poczytać opowieści mieszkańców. Dotykać, używać, przymierzać, wypróbować. Jak się doiło krowy i wyrabiało masło? Skąd się wziął Arran? Jakie statki wojenne stały w porcie? Warto zobaczyć.








To była bardzo udana wycieczka. Mam nadzieję, że jednak uda się ją powtórzyć.

Glentrool

Galloway Forest Park to natura rozciągnięta na 780 km2, nic więc dziwnego, że jest tam co zwiedzać. Przez zwiedzać rozumiem tu: podziwiać krajobrazy, dzikie zwierzęta, łazić po górach i skakać przez strumienie.

Z okazji Nowego Roku wybraliśmy się w okolice jeziora Trool. Najlepiej dojechać od wioski Glentrool i zatrzymać się przy Visitor Centre, gdzie są mapy parku i początki tras spacerowych.
Glentrool to też popularne miejsce na wycieczki rowerowe, ale raczej nie na "niedzielne wycieczki" z małymi dziećmi - szlaki są zbyt, hm, górskie.

 (na zdjęciu: Glentrool Visitor Centre)


Jak widać na powyższym zdjęciu, do wyboru jest kilka tras spacerowych o różnej długości.
My wybraliśmy najdłuższą trasę żółtą, która powinna zabrać 2,5 godziny. Trasa zaczyna się i kończy przy Centrum, i prowadzi częściowo górą, trochę doliną i częściowo wzdłuż rzeki. Piękna okolica, cudowne widoki. Doceniliśmy nawet, że zimą więcej było widać dzięki bezlistnym drzewom.




Największą niespodzianką tej trasy był pokaźnych rozmiarów wodospad, który najpierw obserwowaliśmy (i słyszeliśmy) z dołu, gdy szliśmy wzdłuż rzeki, a potem ścieżka poprowadziła nas na samą górę i wodospad mogliśmy zobaczyć z bliska.

W Visitor Centre jest kawiarnia i można się posilić kanapkami, tostami czy pieczonymi ziemniakami.

(Linki do stron Galloway Forest Park i Gletrool znajdują się w tekście)

wtorek, 13 czerwca 2017

Hiszpania - jak my to robimy

Na początku od razu wyjaśniam: to jest tekst subiektywny, przedstawiający moje i mojej rodziny doświadczenia, i tylko na tym się tu skupiam. Nie jest to porównanie ofert ani możliwości.
Motywacją do napisania były pytania od wielu krewnych i znajomych: "jak wy to robicie?"

(Na zdjęciu plaża prawdopodobnie w Begur. Albo w Cadaques. Gdzieś w okolicy.)

My z Mężem to się długo znamy. Od 1994 roku dokładnie. Był ślub, było dziecko, były kredyty hipoteczne, i jakoś w tym wszystkim nigdy nie starczyło na wakacje, takie pod palmami i z ciepłym morzem. Owszem - Bałtyk, pojezierze jakieś, a nawet Karkonosze, ale taka Majorka czy Teneryfa - to brzmiało jak nieosiągalna fantazja.
Kiedy nasze życie rodzinne zmieniło adres, a ostatecznie stało się to 13 sierpnia 2012 roku, zmieniła się też osiągalność niektórych fantazji. Okazało się na przykład, że z naszego pobliskiego lotniska Glasgow-Prestwick taniej można było polecieć do Barcelony niż do Wrocławia.
Tym sposobem nasze pierwsze wakacje "all inclusive" w Hiszpanii miały miejsce rok później, we wrześniu 2013. Od tej pory co roku wracamy do hiszpańskiej Katalonii.


(Na zdjęciu flamingi w Parku Naturalnym Delty Ebro)


Podczas gdy Polacy masowo podróżują autami po Europie, głównie do Chorwacji ale też do innych ciepłych krajów, Brytyjczycy zawsze mieli tu pod górkę. W końcu mieszkają na wyspie i gdziekolwiek chcieliby autem dojechać, muszą wliczyć prom i kilkaset kilometrów więcej, zwłaszcza ze Szkocji. Gdy w latach 60-tych biura podróży zaczęły sprzedawać wakacje w Hiszpanii, dla Brytyjczyków była to opcja tania, szybka i atrakcyjna wobec domków kempingowych, które rządziły wakacjami do tej pory. Trend tanich lotów utrzymał się do dzisiaj - do Hiszpanii można lecieć z każdego lotniska w UK i to najczęściej tanimi liniami.

My na koncie mamy trzy sposoby: tzw "package holidays", czyli zakup lotów, hotelu i wyżywienia w biurze podróży, kemping i apartament. Opiszę Wam po krótce nasze doświadczenia, plusy i minusy (przypominam, subiektywnie!).

TRANSPORT

Najpierw transport. Mieszkamy bardzo blisko lotniska Prestwick, wybieramy więc loty z tego lotniska i dostajemy się tam w 15 minut, zwykle taksówką za kilkanaście funtów.
Jak wiecie, lubimy sobie pozwiedzać. Gdziekolwiek się nie wybierzemy, sprawdzamy co w okolicy warte jest zobaczenia. Dlatego cenimy sobie mobilność i zawsze wynajmujemy samochód. Kosztuje to grosze a pozwala na dużą niezależność.
(Widok z ogrodu botanicznego Marimurtra)

Jak wypożyczamy auto?
Wpisujemy w wyszukiwarkę "car rental Spain" i sprawdzamy pierwszych kilka linków. Musimy znać nazwę lotniska (w Katalonii są trzy: Barcelona El-Prat, Reus i Girona), oczywiście daty i godziny lotów. Szukamy wypożyczalni, która ma biuro na naszym lotnisku i jest czynna w dogodnych dla nas godzinach.
Godziny są o tyle ważne, że czasem loty są w nocy lub nad ranem, a biura wypożyczalni nie są czynne całą dobę. O ile zwrot auta można załatwić wrzucając kluczyki do skrzynki na parkingu, o tyle wypożyczenie niestety wymaga podpisania umowy i trzeba w biurze być osobiście.
Wynajem odbywa się przez internet, niektóre strony mają obsługę po polsku (można wpisać "wypożyczenie auta Hiszpania", są większe szanse na polską wersję językową). Dokumenty przesyłane na maila, trzeba je wydrukować i zabrać ze sobą.

Jakie są koszty wypożyczenia auta?
Wszystko zależy od wielkości i standardu auta oraz czasu wynajmu. Zwykle płacimy około 20-30 funtów. Za tydzień.
Wynajmując auto warto samemu wykupić ubezpieczenie, bo jest obowiązkowe a te oferowane przez wypożyczalnię zwykle są drogie. Szukamy w porównywarkach oferty na "car hire excess insurance", kosztuje to w granicach 15-20 funtów.
Wypożyczalnia pobierze też kaucję za auto. Do tego potrzebna jest karta kredytowa, kaucja zwykle wynosi 1000-1500 euro (zależy od auta i wypożyczalni), kwota ta jest blokowania na karcie na czas wynajmu i zwalniana po oddaniu auta, jeśli nic nie nabroiliśmy. Przy wynajmie dostajemy protokół z zaznaczeniem wszystkich rys, wgnieceń i uszkodzeń, który należy podpisać. Ten dokument służy wypożyczalni do oceny ewentualnych szkód z naszej winy.
Paliwo rozliczane jest różnie, zależy od biura. Przy wynajmie płacimy za pełny bak (kolejna opłata), a zwracamy albo pełny, albo pusty, albo nam oddają różnicę. Niestety trzeba o to dopytać w biurze.
Nawigacja - można zabrać z domu swoją, używać Google maps w telefonie lub wypożyczyć z autem, za dodatkową opłatą.
Fotelik dziecięcy - za dodatkową opłatą. Po tym, jak nam zaśpiewali 10 euro za dzień, pojechaliśmy do pobliskiego Carrefour i kupiliśmy siedzisko (booster seat) za 10 euro. Porzuciliśmy je potem w biurze.
Wszystkie auta, którymi jeździliśmy, były nowe, sprawne, z klimatyzacją i wszystkim, co auto mieć powinno. Zwykle jeden bak wystarcza na cały pobyt (to też zależy od tras, ale lubimy mieć niedaleko). Autostrady w Hiszpanii są płatne.


WAKACJE

Na pierwszy ogień idą nasze pierwsze w życiu wakacje "all inclusive".
To było 5 dni, w drugiej połowie września, w tanim hotelu sieci H Top Hotels w Santa Susanna. Pokój dla trzech osób (tylko my z Synem), z balkonem, wystrój z lat 70-tych. W hotelu dwa baseny a z hotelowego baru bezpośrednie wyjście na plażę. Za naszą trójkę zapłaciliśmy około 800 funtów.


(Na zdjęciach widoki z naszego hotelu w Santa Susanna)

Minusy:
Pełne wyżywienie, paradoksalnie. Jedzenie dobre i dostępne prawie non stop, w tym lody dla dzieci, ale dania "europejskie", dostosowane do turystów z UK i Rosji. Nic lokalnego, nic hiszpańskiego, kolejka do tostera, a dziecko na śniadanie codziennie jadło bułkę z masłem. Ponadto za każdym razem kiedy jechaliśmy na wycieczkę, zapominaliśmy zamówić dzień wcześniej koszyk piknikowy, więc jedliśmy na trasie, czyli za połowę posiłków płaciliśmy podwójnie.
Ubieranie na śniadanie - to jednak jest hotel. Schodzimy na śniadanie do jadalni pełnej ludzi. Trzeba jakoś wyglądać, a nie wszyscy mają ten luksus, że budzą się i już mogą się ludziom pokazywać.
Baseny - w obu hotelowych basenach woda była lodowata.
Dziecko w hotelu - Syn miał 6 lat. Ani gdzieś pójść wieczorem, ani w hotelu coś porobić. Wieczorem szliśmy na spacer po deptaku a potem oglądaliśmy średnio ciekawe programy w hotelowej tv i patrzyliśmy na śpiącego Syna. A za oknem dancing czy inne flamenco...
Miasteczko - dziura zabudowana wysokimi hotelami, żadnych atrakcji wokół. Po przejściu pod autostradą można było zwiedzić okolicę. Domki, wzgórza, ruiny, koty, kaktusy.

Plusy:
Lokalizacja nad morzem - zdecydowanie największym plusem hotelu było wyjście bezpośrednio na plażę. Z kolorowym drinkiem z baru hotelowego.
Wybór jedzenia - rozmaite i smaczne.
Sposób  rezerwowania hotelu - Mąż znalazł ofertę na stronie internetowej ale cała rezerwacja odbywała się przez telefon. Literowanie naszych danych po angielsku zajęło godzinę. Przez telefon. Koszmar. A jeszcze pan usiłował sprzedać nam jakieś dodatki, bo musiał.

Kemping.

Dwa razy byliśmy w Hiszpanii z Vacansoleil. Mają obsługę po polsku i dość sporo kempingów w Katalonii. Przed wybraniem miejsca zawsze sprawdzam na Google maps co jest w okolicy, czy jest bezpośrednio przy plaży, i czy są tory kolejowe.
Wzdłuż wybrzeża biegnie linia kolejowa łącząca wszystkie turystyczne mieściny z Barceloną. Dobrze jest sprawdzić, czy trzeba do plaży iść przez tory i jak daleko do tego przejścia trzeba iść. Pierwszy nasz hotel był po dobrej stronie torów, nad samym morzem. Pierwszy kemping - trzeba było przejść podziemnym tunelem. Drugi kemping - tory w sumie biegły przez kemping, ale nawet nie zauważyliśmy,  tak były schowane za żywopłotami. W ostatnim miejscu torów nie było wcale.
Ponieważ jeździmy w tzw niskim sezonie, liczymy się z tym, że nie wszystkie atrakcje są dla nas dostępne. Szczególnie warto sprawdzić, czy basen jest czynny w naszym terminie, czasem też sam kemping nie jest otwarty na przykład w październiku.
Cena za domek to 1200-1600 złotych za tydzień. Zależy od terminu.

(Na zdjęciu pokaz delfinów w Marineland)

Plusy:
Kemping to zamknięty teren. Czuliśmy się bezpiecznie. Wszędzie na terenie blisko, poczucie że mieszkamy w jednej wiosce. Międzynarodowo i sympatycznie. Na kempingu zwykle jest świetny basen, zjeżdżalnie, siłownia, są boiska, animacje dla dzieci, restauracje, bary - ogólnie mówiąc można nie wychodzić poza teren a zawsze jest co robić.
Bierzemy domek, żeby mieć własną łazienkę i toaletę, ale oferta jest bogata - od parceli przez namioty po bungalowy. Domek dla 6 osób zwykle kosztuje nas 1200-1600 zł na tydzień, koszty dzielimy na pół, bo...
Po pierwszych wakacjach zdecydowaliśmy, że w kupie raźniej. Jeśli domek jest 6-osobowy a nas tylko troje, to żal marnować 3 łóżka.
Rano idziesz do sklepiku, kupujesz świeże bułeczki, i w piżamie, na tarasie, pod palmami, zjadasz śniadanko. (No dobra, Mąż idzie do sklepiku, a ja w piżamie na tarasie).
Można się integrować z sąsiadami, grilla zrobić, wieczorem na tarasie posiedzieć.
Strona internetowa, obsługa i dokumenty po polsku.


Minusy:
Trzeba mieć własną pościel i ręczniki oraz wszystko na tydzień mieszkania (papier toaletowy, płyn do naczyń, gąbki, szmatki do sprzątania, kosmetyki, itp.). Do samolotu można co prawda zabrać bagaż, ale jest to jednak pewna niedogodność. Można kupić na miejscu i porzucić przy wyjeździe. Przynajmniej część.
Domek trzeba oddać w takim stanie, w jakim go dostaliśmy. Pusty i czysty. Biorąc pod uwagę, że loty są czasem bladym świtem i trzeba kilka godzin poświęcić na latanie na szmacie, nic fajnego. Chętnie bym zapłaciła, byleby mieć te parę godzin wakacji więcej, ale na kempingu nie ma takiej opcji.

Byliśmy na dwóch kempingach w Katalonii: Caballo de Mar w Pineda de Mar i La Torre Del Sol w Mont-Roig. Oba super.

Apartament.

To tak naprawdę hotel, ale bez obsługi. Wynajmujemy mieszkanie, wszystko załatwia się na recepcji lub w biurze. Mieszkanie jest wyposażone "pod turystów" - naczynia, telewizor, pościel, wszystko łatwe do utrzymania porządku. Najczęściej do budynku przynależy basen i restauracja/bar. Czujecie? Wszystko, czego rodzina potrzebuje. Dzieciaki od rana w basenie, rodzice z zimnym piwem na leżaku. Plaża też, a jakże. Zwróćcie uwagę na lokalizację. Google maps pomoże sprawdzić jak daleko jest plaża, co jest w okolicy, jak daleko jest miasteczko, deptak, jakieś atrakcje.
My szukaliśmy apartamentu na stronie booking.com, wpisałam "Costa Brava" jako lokalizację, a potem poprostu czytałam warunki. Udało nam się znaleźć za jakieś 250 funtów apartament z trzema sypialniami, blisko plaży (2 minuty spacerem), z fajnym basenem, w małej miejscowości L'Estartit. Pięknie położona u podnóża gór, z mariną i wieloma atrakcjami typu nurkowanie, rejsy, wycieczki rowerowe. Dosyć spokojnie, bo rodzinie z dziećmi nie polecam miejsc oblepionych wieczorami panieńskimi i kawalerskimi. Dodatkowym bonusem była barmanka w naszym barze - pochodziła z Glasgow więc nie dość, że łatwo się było dogadać po angielsku (nie zawsze z Hiszpanami się da), to jeszcze obgadaliśmy Szkocję i w ogóle, fajnie się rozmawiało.

(Na zdjęciu plaża w L'Escala)

Plusy:

Basen do użytku mieszkańców budynku, widać z okna, można mieć oko na rodzinę. Zdarzają się apartamenty bez basenu, więc uważajcie przy rezerwacji.
Bar/restauracja w budynku - dla leniuszków dobra opcja szybkiego posiłku. Plus drineczek na leżaczku przy basenie pod palmą...
Posprzątają po nas. Przez tydzień mieszkania oczywiście sami sprzątaliśmy, wynosiliśmy śmieci itp, ale to końcowe sprzątanie mieliśmy z głowy.
Duże mieszkanie. Domek kempingowy jest maleńki, pokój hotelowy - wiadomo, tylko kilka łóżek, szafa, tv, łazienka. Mieszkanie jednak dawało nam ten komfort, że każdy miał "swój kąt", były części wspólne, mogliśmy też mieć zajęcia w podgrupach. Spora swoboda i przestrzeń.
Zamknięty budynek mieszkalny, czuliśmy się bezpiecznie.
Pościel dali, aczkolwiek były to tylko prześcieradła i poszewki na poduszki. Są też koce, ale wiecie co? Nie były potrzebne, bo w maju czy wrześniu już jest wystarczająco gorąco żeby spać pod prawie niczym.

Minusy:

Hm. Jedyne co mi przychodzi do głowy, to sąsiedzi, bo pod koniec naszego pobytu wprowadzili się jacyś co hałasowali. No ale umówmy się, co to za minus?

CENY

Generalnie ceny są podobne do brytyjskich, tylko w euro. Są różnice, np. obfitość owoców, warzyw, ryb, owoców morza, szynek i pieczywa i to wszystko świeże i niedrogie. Zaskoczyły nas ceny kremów do opalania (15-20 euro) i wina (0,57 centów). W naszym barze piwo i wino były po dwa euro, mojito po 5,50 a obiad za 5-10 euro. Za cztery kawy pierwszego dnia zapłaciliśmy 6 euro i nam szczęki opadły, że tak tanio.
(Nasz ulubiony trunek - piwo z sokiem cytrynowym)

(Lodówka w Lidlu. Ceny w euro.)

KIEDY

W szczycie sezonu się nie wybieramy, ze względu na: ceny, tłumy i temperatury.
W maju było prawie pusto, basen mieliśmy praktycznie dla siebie, plażę też. Temperatury były w granicach 25 stopni, nawet wieczory już były ciepłe. Woda w morzu jeszcze niezbyt ciepła, w basenie też, ale jak człowiek się spali na słońcu to mu obojętne, byle się schłodzić. Brakowało nam dojrzałych pomidorów i fig - pod tym względem lepiej się wybrać we wrześniu. W pierwszej połowie września zdarzały nam się upały nie do zniesienia, w drugie połowie było w sumie idealnie pod względem pogody. W październiku nadal jest około 25 stopni ale wieczory i ranki już są chłodne. We wrześniu jest jeszcze sporo turystów, im bliżej jesieni tym mniej. Zdarzyły nam się i deszcze, i burze, zwłaszcza blisko gór, ale przy 27 stopniach to naprawdę nie przeszkadza.

Tak to właśnie robimy. Siadamy do internetu i szukamy lotów, noclegów, samochodu. Najlepiej uwinąć się z tym w zimie lub wczesną wiosną.

(Ogród botaniczny jak sobie przypomnę, to wpiszę nazwę)



niedziela, 4 czerwca 2017

Dlaczego był rok przerwy

Najtrudniejsze w prowadzeniu bloga jest regularne pisanie. Przynajmniej dla mnie. Ja ogólnie mam nie po drodze z tzw. rutyną, z czynnościami, których regularności należy pilnować.
Tabletki - zawsze zapominam, kursy - zawsze szukam wymówek. Pisanie bloga niesie ze sobą jeszcze jedną trudność - trzeba mieć temat. A skoro w zamyśle jest to blog o Szkocji i jej urokach, to nie oszukujmy się, zmyślać się nie da.
Trudno uwierzyć, ale od ostatniej naszej wycieczki do Drumlanrig rok temu (!), nie wybraliśmy się w żadne nowe miejsce. Nie mam dla Was żadnych nowych relacji i opisów wycieczek. Z tej posuchy postanowiłam, że będę do Was pisać o rzeczach: a. bardziej przyziemnych, b. niekoniecznie o Szkocji.
Dużo łatwiej jest podrzucić coś szybkiego na Facebooku. Takie życie.

Tak że obiecuję poprawę.

poniedziałek, 6 czerwca 2016

Drumlanrig Castle

Godzinę jazdy autem w stronę Dumfries mamy renesansową perełkę architektury: Drumlanrig Castle (czyt. dramlanrig kasyl)


Sam zamek rzadko jest otwarty dla zwiedzających: w Wielkanoc, kilka długich weekendów wiosennych oraz w lipcu i sierpniu. Nie załapaliśmy się niestety na żaden z tych terminów, dzięki czemu mniej wydaliśmy na wstęp - po 6 funtów za dorosłych, a dziecko udawało pięciolatka i weszło za darmo. Pan, który sprzedawał nam bilety, wręczył nam mapkę i ulotki oraz pięknie opowiedział co gdzie jest, odpowiedział na pytania o ogrody i wędkowanie, pokierował na parking i powiedział, gdzie jest kawiarnia. Bo my, jak na prawdziwych Polaków przystało, zwiedzanie zaczynamy od popasu.

W menu restauracji, poza zwyczajowymi bułkami, zupą, tostami z cheddarem czy szynką, wypatrzyłam też colcannon. To nowe dla mnie słowo okazało się daniem irlandzkim złożonym z duszonej kapusty (lub jarmużu) i tłuczonych ziemniaków z dodatkiem śmietany, połączonych w gładką, śmietankową masę. Skusiłam się, bo ziemniaki i kapusta śmiały się do mojego polskiego serducha. Na zdjęciu pieczony ziemniak (a jakże) i colcannon w towarzystwie obowiązkowej sałatki coleslaw (kolsloł), tu wyjątkowo smacznej, oraz - ku naszemu zaskoczeniu - sałatki ze świeżych warzyw. Przeciętny posiłek z napojem to wydatek rzędu 7-10 funtów na osobę.


Każdy w Szkocji znajdzie coś dla siebie: jedni poszerzają swoją wiedzę o whisky, inni wędrują po górach, jeszcze inni eksplorują zamki i ruiny. Ja najbardziej lubię zamki i pałace oraz ogrody (na szczęście Mąż podziela moje zamiłowanie do ogrodów a Syn zawsze coś sobie znajdzie). Dlatego kiedy dowiedziałam się, że Drumlanrig otoczony jest kilkunastoma ogrodami, nie mogłam się doczekać tej wyprawy.


Szlak prowadzi nas od ogrodu do ogrodu, jedne mniejsze, inne większe, jedne pełne kwiatów, inne drzew lub krzewów, przyciętych w eleganckie, geometryczne formy. Z każdego miejsca zamek wygląda inaczej, za każdym zakrętem nowy widok cieszy oczy a równiutko przystrzyżona trawa dodaje całej posiadłości elegancji. Dzieciaki miały dodatkową frajdę - turlały się w dół po stromych pagórkach, przyprawiając rodziców o palpitacje serca, kiedy na dole pojawiały się oblepione wyschniętą, skoszoną trawą, roześmiane stworki.




Miejscem, które chwyta za serce, jest jednak leśna ścieżka. Wiosną szkockie lasy pełne są kwiecia - od przebiśniegów, przez dziki czosnek i żonkile, po rododendrony i "bluebells" (niebieskie dzwonki) czyli hiacyntowce. Te ostatnie pachną oszałamiająco słodko, zwłaszcza w takiej masie, jaką spotkaliśmy w Drumlanrig.



Zacieniona, leśna ścieżka otacza pałac i jego ogrody, prowadząc nas wzdłuż rzeki na drugą stronę, gdzie czeka na nas skalniak, szklarnie i plac zabaw.



Na końcu naszej trasy znalazł się plac zabaw, z którego Syn nie chciał wyjść - na szczęście dla staruszków są ławeczki i piękne widoki.

Podsumowując: niedrogo, można spędzić cały dzień, zrobić sobie piknik, pojeździć na rowerach (jest wypożyczalnia na miejscu), ale nie na hulajnodze (ścieżki wyłącznie piaszczyste i kamieniste). Malownicze miejsce z urzekającymi ogrodami i panoramą gór i lasów. Łatwo dostępne ścieżki nie odstraszą niewytrawnych wędrowców a dzieci mogą się wyszaleć na placu zabaw. W centrum turystycznym (visitors centre) można obejrzeć przykłady fauny i flory Drumlanrig, dotknąć kory sekwoi oraz zobaczyć film z borsukami w roli głównej. Link do strony zamku znajdziecie tutaj





piątek, 29 kwietnia 2016

Szkockie skarby narodowe: Aktorzy

Subiektywna lista aktorów pochodzenia szkockiego, których znam z filmów lub seriali. Jednych znacie bardzo dobrze a innych kojarzycie z twarzy. Podczas przygotowywania tego zestawienia zauważyłam, ze większość aktorów jest wysoka, w okolicach 180 cm wzrostu. Zaskakująco niewiele jest na tej liście kobiet (stąd trochę "naciągnięta" obecność niektórych pań). Kolejność przypadkowa. 


1. Robert Carlyle. Urodzony w Glasgow, znany z wielu filmów i seriali, m.in. "Trainspotting", "Goło i wesoło" ("The Full Monty"), z Bondem - "Świat to za mało" ("The World Is Not Enough"), "Dawno, dawno temu" ("Once Upon A Time"). W 2017 roku zobaczymy go w sequelu (czyli kontynuacji) kultowego filmu "Trainspotting". Rzadko nosi kilt.




2. Sean Connery. Legendarny i wszędzie na świecie rozpoznawalny jako Szkot. Sir Thomas Sean Connery urodził się w Edynburgu i znamy go przede wszystkim z Bondów, ale jego filmografia obejmuje absurdalną liczbę ról filmowych, gościnnych występów i dubbingów. Sir Connery edukację zakończył w wieku lat 13-tu, z wojska go wylali ze względu na stan zdrowia, zabrał się za kulturystykę i modeling a następnie podbił światowy przemysł filmowy. Od 80-tych urodzin na zasłużonej emeryturze. Często można go zobaczyć w kilcie.




3. Tilda Swinton i Emma Thompson - pół-Szkotki, ale nie mogłam ich pominąć. Tilda Swinton urodziła się w Anglii, ale mieszka w szkockim mieście Nairn a jej ojciec jest wielopokoleniowym Szkotem z klanu Swinton. Ja zakochałam się w Pani Swinton oglądając ją w "Orlando" (polecam gorąco), gdzie grała na przemian mężczyznę i kobietę. Dzięki swej oryginalnej urodzie zagrała tez Archanioła Gabriela w filmie "Constantine" z Keanu Reevesem. Znamy ją tez z - nomen omen - serii o Narnii a ostatnio: "Ave, Cezar!" ("Hail, Ceasar!"). Lista jej ról jest prawie tak długa, jak Sir Connery'ego. Czasem nosi kilt (wiem, wiem, jako kobieta nie powinna, ale z uwagi na jej androginiczne role możemy jej to wybaczyć).



Emma Thompson jest pół-Szkotką za sprawą matki, Phyllidy Law, uznanej aktorki filmowej i telewizyjnej. W dzieciństwie często odwiedzała rodzinę w szkockim Ardentinny, by potem odebrać solidne, angielskie wykształcenie w Cambridge i jakoś tak bardziej kojarzy się z Brannaghiem i Szekspirem niż czymkolwiek innym. 
Może się pochwalić pokaźnym dorobkiem, grała m.in. w "Rozważnej i romantycznej" ("Pride and Prejudice"), "Harrym Potterze" oraz "Niani" ("Nanny McPhee"). Nie nosi kiltu.






4. Ewan McGregor  - chyba najbardziej opatrzony szkocki aktor. Gdzie on nie grał? Ma w dorobku i "Gwiezdne Wojny" ("Star Wars Episode I-III"), i "Trainspotting", a jak pięknie śpiewał w "Moulin Rouge"... Urodził się w Perth a wychowywał w Crieff. Często zakłada kilt.
Przy okazji: jego imię czytamy "jułen".




5. Dougray Scott (/ˈdɡr/). Urodzony w Kirkaldy, Fife. Nie udało mu się zostać Bondem, za to pamiętamy go z "Mission: Impossible II", gdzie wcielił się w postać Seana Ambrose'a. Grał tez w "Gotowych na wszystko" ("Desperate Housewives") i "Długo i szczęśliwie" - Kopciuszku z Drew Barrymore ("Ever After"). Czasem zakłada kilt.



6. Richard Madden. Pochodzi z Elderslie w Renfrewshire. Jeden z wielu Szkotów w "Grze o tron" ("Game Of Thrones"). Nie pokazuje się w kilcie.



7. Robbie Coltrane (właśc. Anthony Robert McMillan), ma na koncie rolę Hagrida w "Harrym Potterze", Rosjanina Valentina Zukovskiego w "Bondach" a także Lorda Dingwalla w "Meridzie Walecznej". Pochodzi z Rutherglen, Lanarkshire. Nie ma nóg do kiltu.




8. Brian Cox. Z zupełnie niezrozumiałych powodów szkoccy aktorzy grają w filmach Rosjan. Brian Cox wcielił się w rolę Ivana Simanova (ten od "zajczik maj!") w filmie "RED" z Brucem Willisem. Grał tez w "Bourne'ach" i całej masie innych filmów, z których go nie kojarzę. Pochodzi z Dundee. Nosi kilt.




9. Gerard Butler to kolejny pan znany i lubiany. Pochodzi z Paisley i ma na koncie sporo filmowych hitów, m.in. "Olimp w ogniu" ("Olympus Has Fallen") i "Londyn w ogniu" ("London Has Fallen"), "300" czy "Brzydka prawda" ("The Ugly Truth"). Często nosi kilt.




10. Urodzony w Glasgow James McAvoy również przedstawiania raczej nie potrzebuje. Nie wszyscy jednak wiedzą, jak czytać to nazwisko: akcent na pierwszą sylabę, MAKawoj. Kojarzę go z "Narnii", "Wanted - ścigani"
czy "X-menów". Kilt nosi chętnie.




11. Kelly Macdonald także pochodzi z Glasgow. Pamiętamy ją z ról w "Trainspotting", "Gosford Park" czy "Niania" ("Nanny McPhee"). W kilcie jej do twarzy.





12. David Tennant podbił świat jako Doctor Who. Urodzony w Bathgate aktor naprawdę nazywa się David John McDonald. Na koncie ma masę ról telewizyjnych i teatralnych, np. w serialu "Szpiedzy w Warszawie" ("The Spies of Warsaw") czy "Jessica Jones". Widywany w kilcie. 





13. Urodzony w Glasgow Peter Capaldi gra od dawna, ma na koncie wiele nagród za role filmowe, telewizyjne i teatralne, ale to rola Doctora Who przyniosła mu największą popularność. Kilt zamienił na spodnie w kratkę.





14. John Barrowman to kolejny glasgowczyk na mojej liście. Pojawił się w serialach: "Doctor Who", "Gotowe na wszystko" ("Desperate Housewives") i "Arrow". Ma tez na koncie liczne albumy muzyczne na których śpiewa. Do kiltu zakłada szpilki.





15. Billy Connolly urodził się w Anderston, Glasgow. Jest przede wszystkim komikiem, a ja znam go z filmu "Lemony Snicket: Seria niefortunnych zdarzeń" ("Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events"). W kilcie się czuje jak we drugiej skórze.





16. Ducky z popularnego serialu NCIS ("Agenci NCIS") to urodzony w Maryhill, Glasgow aktor David McCallum. Z kiltu zrezygnował dawno temu.




17. Sam Heughan (hiułen)urodził się w Galloway i podbija właśnie świat jako Jamie Fraser w serialu "Outlander". Kilt go kocha.




18. Alan Cumming to szkocki aktor, któremu lepiej idzie na scenie niż na ekranie. Grał m.in. w "Małych agentach" ("The Spy Kids"), "X-men 2", obecnie w serialu "Żona idealna" ("The Good Wife"). Otrzymał szereg nagród za występy teatralne, m.in. za udział w musicalu "Kabaret" ("Cabaret"). Pochodzi z Aberfeldy. Zakłada kilt kiedy tylko może.





19. Graham McTavish urodził się w Glasgow. Ostatnio na duzym ekranie gościł pod postacią hobbita Dwalina w serii "Hobbit", w telewizji w ultraszkockim "Outlanderze". Kilt nosi jak mało kto.





20. Pozory mogą mylić. Urodzona w Motherwell Katie Leung zagrała Cho Chang w "Harrym Potterze". Kilt nie jest w jej stylu.




21. Pochodzący z East Kilbride (u nas mówią "iskobrajd") John Hannah ma na koncie wiele ról filmowych, moje ulubione to Matthew w "Czterech weselach i pogrzebie" ("Four Weddings and a Funeral"), James w "Przypadkowej dziewczynie" ("Sliding Doors") i Jonathan Carnahan w serii "Mumia". Kiltu nie założył nawet na wyżej wymienione wesele.

 


22. Rudowłosa Isla Fisher urodziła się w Omanie (to państwo na "O", które zawsze wpisujemy w "Państwach i miastach", wychowała się w Perth, ale tym australijskim, i dlatego nikt jej nie uważa za Szkotkę. W dodatku dla męża (Sasha Baron Cohen) przeszła na judaizm. Ja jednak postanowiłam ją wpisać na listę, bo chociaż mówi o sobie, ze czuje się Australijką, to jej rodzice są Szkotami i na pewno haggis, parritch  i whisky ją ukształtowały. Pani Fisher dość popularną aktoreczką jest, znamy ją m.in. z takich filmów, jak "Polowanie na druhny"("Wedding Crashers"), "Wyznania zakupoholiczki" ("Confessions of a Shopaholic") czy "Iluzja" ("Now You See Me").
Kilt zakłada tylko w wyobraźni Panów.

 



23. Pochodząca z Inverness Karen Gillan grała Amy Pond w serialu "Doctor Who", wcieliła się tez w niebieskoskórą, złą siostrę Nebulę w "Straznikach Galaktyki" ("Guardians of the Galaxy"). Zdecydowanie MA nogi do kiltu.





24. Iain Glen jest kolejnym Szkotem w "Grze o tron" ("Game of Thrones"). Lista jego ról filmowych i serialowych jest długa, grał m.in. w "Gorylach we mgle" ("Gorillas in the Mist"), "Żelaznej damie" ("The Iron Lady"), czy "Resident Evil". W 1991 roku zagrał Józia w "Ferdydurke" ("30 Door Key") Jerzego Skolimowskiego. Urodził się w Edynburgu. Chętnie zakłada kilt.



25. Glasgowczyk Richard Rankin nie jest jeszcze bardzo znany, ale na pewno będzie po udziale w serialu "Outlander" w 2016 roku. Noszenie kiltu ma w genach.




26. Komik Colin Mochrie, znany z "Whose Line Is It Anyway", pochodzi z Kilmarnock w "moim" Ayrshire. Jako dziecko wyemigrował z rodziną do Kanady i ma Kanadyjskie obywatelstwo. Kilt założył na własny ślub.




















27. Matthew Keller z serialu "Białe Kołnierzyki" ("White Collar") czyli Ross McCall, pochodzi z Glasgow. Jest szansa, ze założy kilt na swój ślub. Póki co jest kawalerem.


28. Shirley Henderson urodziła się w Forres, Morray a wychowała w Kincardine, Fife. Pamiętam ją jako Jude, przyjaciółkę Bridget Jones i Jęczącą Martę (Moaning Myrtle) z "Harry'ego Pottera", którą zagrała w wieku 36 lat. Kiltu nie zakłada.



29. Kolejny rudzielec w zestawieniu, Rose Leslie, właśc. Rose Eleanor Arbuthnot-Leslie, pochodzi z Aberdeen. Zagrała w "Grze o tron" ("Game of Thrones") a także w "Downton Abbey". Rodzina by ją wydziedziczyła, gdyby nie nosiła kiltu, a jest o co kopie kruszyć, kiedy się wychowywało w XV-wiecznym zamku Lickleyhead (do kupienia). Jej mama jest potomkinią Simona Frasera, XIII-go Lorda Lovat. Idealna kandydatka do roli Brianny w serialu Outlander, gdyby nie inne zobowiązania... 





30. Kolejna znakomita aktorka z Paisley, Phyllis Logan, zabłysnęła dla mnie w "Downton Abbey". Gra od lat 70-tych, głównie w produkcjach telewizyjnych. Nie dla niej kilt.


31. Pochodzący z Hamilton Ian Buchanan nie zwróciłby mojej uwagi, gdyby przez 5 lat nie występował jako Dr. Warwick w serialu "Moda na sukces" ("The Bold and the Beautiful"). Poza tym, jakże znaczącym osiągnięciem (żarty na bok, zdobył wiele nagród za tę rolę oraz za tę w serialu "Szpital Miejski" ("General Hospital"). Grywa głównie w TV, ma tez na koncie role filmowe, ale nikt ich nie pamięta. W kilcie? Proszę bardzo!

 

Gdyby ktoś chciał zobaczyc pełniejsze zestawienie to polecam:
Najbardziej popularni ludzie urodzeni w Szkocji/UK - 2354 nazwiska
Znani ludzie w kiltach - 66 nazwisk
100 sławnych Szkotów
Sławni ludzie ze Szkocji - 48 nazwisk
Lista szkockich aktorów w Wikipedii



Wyspa Arran (dzień drugi).

Niełatwo jest opisać wycieczkę po 2,5 roku, ale spróbuję... Czas na drugą część relacji z dwudniowej wycieczki na Arran. Sporo czasu upłynę...